ﭘﯿﺮ ﺭﯾﺎﺿﺖ ﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ،ﯾﺎﺭﺍ "ﮔﺮﺗﻮ ﺷﮑﯿﺐ ﺩﺍﺭﯼ،ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻣﺎﺭﺍ"ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﭼﻮﻥ ﻣﻦﻫﺰﺍﺭﻣﻮﻧﺲ"ﻣﻦ ﺟﺰﺗﻮ ﮐﺲ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻭﺁﺷﮑﺎﺭﺍ"ﺭﻭﺯﯼ ﺣﮑﺎﯾﺖ،ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦﺁﯾﺪ"ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﭼﻨﺪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﺑﯽﺩﻭﺍﺭﺍ؟"ﺗﺎﮐﯽ ﺧﻠﯽ ﺩﺭﯾﻦ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺧﺎﺭﻫﺠﺮﺍﻥ؟"ﻣﺮﺩﻡ ﺯ ﺟﻮﺭﺕ،ﺁﺧﺮﻣﺮﺩﻡ،ﻧﻪﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ"ﺁﺧﺮﻣﺮﺍﺑﯿﻨﯽ ﺩﺭﭘﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶﻣﺮﺩﻩ"ﮐﺎﻭﻝ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﯾﻦﺑﻼﺭﺍ"ﺑﺎﺩﺻﺒﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﯿﺶ ﺗﻮﺭﺍﻩ،ﻭﺭﻧﻪ"ﺑﺎﻧﺎﻟﻬﺎﯼ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﯽ ﺻﺒﺎﺭﺍ"ﭼﻮﻥﺍﻭﺣﺪﯼ ﺑﻨﺎﻟﺪ،ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ: ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﻦﻣﺸﺘﺎﻗﯽ ﻭ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﺍﺯﺣﺪﮔﺬﺷﺖ ﯾﺎﺭﺍ)ﺍﻭﺣﺪﯼ ﻣﺮﺍﻏﻪ ﺍﯼ )

ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ ﺳﺮﺁﭘﺎﻋﺸﻖ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﺮﻏﮑﺎﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺭﻧﮓ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ" ﺭﻧﮓ ﭘﺎﮐﯽ ﻫﺎ ﺭﻧﮓ ﺧﻠﻮﺹ ﺭﻧﮓ ﺑﯽﺭﻧﮓ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﯽ ﺭﯾﺎﺑﻮﺩﻥ ﺑﯽ ﻏﻞ ﻭﻏﺶﺑﻮﺩﻥ ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻔﯿﺪﻧﺪﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﻻﻝ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﺭﻗﺺﻗﻮﻫﺎﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺭﻧﮕﯽﺩﻋﻮﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺩﺭﺳﻔﯿﺪﯼ ﺍﺳﺒﺎﻥﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻢ ﺧﻮﺩﯼ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺗﺮﺍﺑﻪ ﺍﯾﻦﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺩﻋﻮﺗﯽ ﺳﺖ ﺗﺮﺍ ﺁﻏﻮﺵ ﺑﻪ ﺳﻮﯼﺗﻤﺎﻡ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﻫﺎ ﺑﺎﺯﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦﭘﺎﮐﯽ ﻫﺎ ﻗﺪﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯ ﺑﯽ ﺭﻧﮓﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺰﻥ:ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﯽ ﺷﮑﻞﺑﯽ ﺭﻧﮕﻢ "

ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ ﺳﺮﺁﭘﺎ ﻋﺸﻖ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﺮﻏﮑﺎﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺭﻧﮓ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ" ﺭﻧﮓ ﭘﺎﮐﯽ ﻫﺎ ﺭﻧﮓ ﺧﻠﻮﺹ ﺭﻧﮓ ﺑﯽ ﺭﻧﮓ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﯽ ﺭﯾﺎﺑﻮﺩﻥ ﺑﯽ ﻏﻞ ﻭﻏﺶ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻔﯿﺪﻧﺪ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﻻﻝ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﺭﻗﺺ ﻗﻮﻫﺎﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺭﻧﮕﯽ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺩﺭﺳﻔﯿﺪﯼ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻢ ﺧﻮﺩﯼ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺗﺮﺍﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺩﻋﻮﺗﯽ ﺳﺖ ﺗﺮﺍ ﺁﻏﻮﺵ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﻫﺎ ﺑﺎﺯﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﭘﺎﮐﯽ ﻫﺎ ﻗﺪﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯ ﺑﯽ ﺭﻧﮓ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺰﻥ:ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﯽ ﺷﮑﻞ ﺑﯽ ﺭﻧﮕﻢ "

سلام خوبی چه خبرا

ﺑﻨﺎﻡ ﺍﯾﺰﺩ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻧﺎﻣﺮﺩﯼﺳﯿﺎﻫﯽ ﻭ ﺑﺪﯼ ، ﺳﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﮔﺮﺩﻭﻧﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﻭ ﺻﻔﺎ ﺧﻔﺘﻪ ﻫﻤﻪﻣﺨﻠﻮﻕ ﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺩﻭ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺧﻔﺘﻦ ﻧﻪ ﭘﺎﺱ ﻭﺷﮑﺮ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﻮﻑ ﺍﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡﻫﻢ ﺭﻩ ﻭ ﯾﺎﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﯾﺎﻥ ؟ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﺗﻦﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ، ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺟﺎﻥﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﺩ ﮐﻤﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﯾﻦﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﮔﻮﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯿﺠﻮﯾﻢ ﺍﮔﺮﺧﻮﺍﻫﯽ ﻧﺸﯽ ﺭﺳﻮﺍ ﺑﺸﻮ ﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﺎﺭﻩ ﺟﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼﭘﺎﯾﺎﻥ ﺷﻮ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻋﻘﻞ ﺍﺧﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓﺩﻝ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﻗﻌﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻣﺮﺍ ﺍﺧﺮﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﺪﺩﻝ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﺍﺭﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻧﮕﺬﺍﺭ

hi

ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﯾﮏﯾﺎﺱ ﺑﻮﺩ..ﺩﺭ ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﻣﺘﺮﺳﮑﻬﺎﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻮﺩ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺣﺘﯽﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻫﺎ....ﺷﯿﺸﻪﻫﺎﯼ ﻣﺎﺕ ﯾﮏ ﻣﺘﺮﻭﮐﻪ ﺭﺍ ﺍﻟﻤﺎﺱﺑﻮﺩ.ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭘﺮﻧﺪﻩ،ﺑﺎﻝ ﺩﺭﺑﺎﻝ..ﻧﺴﯿﻢ ﺳﺎﻗﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﺮﺯ ﺍﯾﻦﺑﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺱ ﺑﻮﺩ ﮐﺎﺵ ﻣﯽﺷﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﺍﺯ«ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ»ﻫﻢﻧﺒﻮﺩ....ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻮﺩ ﻭﻋﺸﻖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﺎﺱﺑﻮﺩ**********

ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﮔﺎﻡ ﻫﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﭘﺮﻙ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥﺗﻔﻬﻴﻢ ﻛﺮﺩﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭼﺸﻢﻋﺎﻃﻔﻪ ﻗﻠﺐ ﺳﺮﺩﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺯ ﻛﺮﺩﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﭘﺮﻱ ﺍﺯﺑﺮﮒ ﻳﺎﺱ ﺗﺎﻃﻠﻮﻉ ﺳﺮﺥ ﮔﻞ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵﻣﻲﺷﺪ ﺑﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺷﺎ ﻣﮕﺎﻩ ﺑﺮﮒ ﺯﺭﺩ ﻳﺎﺱﻫﺎﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﺰﺍﻥﻗﻠﺐ ﻫﺎﻣﺜﻞ ﺩﺷﻤﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺟﻨﮓﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺩﺷﺖﺷﺐ ﻧﺎﻟﻪ ﻱ ﻏﻤﮕﻴﻦﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻌﺪ،ﺩﺳﺖ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎ ﻳﺶ ﺭﺍﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻬﺎ ﺭﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪﻣﺜﻞ ﻳﻚﺣﺲ ﻟﻄﻴﻒ ﻻﺑﻪ ﻻﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﻧﻮﺭﺷﺪﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﭼﺎ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﺍﺯﻧﻘﺎﺏ ﺷﻮﻡ ﻇﻠﻤﺖ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲﺷﺪ ﺍﺯﻣﻴﺎ ﻥ ﮊﺍﻟﻪ ﻫﺎ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍﭼﺸﻴﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺑﻬﺎ ﺟﺎﻥﻫﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩ ﺳﺨﺘﻲﻭ ﻧﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍﺷﻨﻴﺪ*******ﻣﺮﯾﻢﺣﯿﺪﺭﺯﺍﺩﻩ*

ﺍﻻ ﮐﻪ ﺭﺍﺯ ﺧﺪﺍﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺗﻮ ﻧﻮﺭ ﻏﯿﺐ ﻧﻤﺎﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺷﺐ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺁﯾﺪﺳﺮﺁﯾﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮﺁﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺁﯾﺪ ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎﯾﺪﺍﻻ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺎﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﻓﺴﺮﺩﻩ ﻏﻨﭽﻪ ﮔﻠﻬﺎ ﻓﺘﺎﺩﻩ ﻋﻘﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﻟﻬﺎﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﻋﻘﺪﻩ ﮔﺸﺎﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﺍﻓﮑﻦ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﺷﻌﻠﻪ ﺩﺭﺍﻓﮑﻦﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﻋﺪﻝ ﺧﺪﺍﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﻧﻈﺎﻡ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﺼﺮ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﯽﯾﮕﺎﻧﻪ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺗﻮ ﻣﺸﻌﺮﯼ ﻋﺮﻓﺎﺗﯽ،ﺗﻮ ﺯﻣﺰﻣﯽ ﺗﻮ ﻓﺮﺍﺗﯽﺗﻮ ﺭﻣﺰ ﺁﺏ ﺑﻘﺎﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺩﻝ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺣﺮﻡ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪﺗﻮ ﻣﺮﻭﻩ ﺍﯼ ﺗﻮ ﺻﻔﺎﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺭﯼ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﻫﺎ ﻫﻤﻪﻧﻮﺭﯼﺑﻪ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﺗﻮ ﺩﻭﺍﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﺍ،ﺑﯿﺎ ﺯ ﻏﯿﺒﺖ ﮐﺒﺮﯼﺩﮔﺮ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﺟﺪﺍﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽ

ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﺏ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺩﺍﺭﺍﺟﻬﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺳﺎﺭﺍ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺭﺳﺘﻢ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﻫﯿﺎﻫﻮ ﮔﺮﺯ ﮔﺮﺍﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺭﻭﺯ ﻭﺩﺍﻉﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺯﺍﯾﻨﺪﻩ ﺭﻭﺩ ﺧﺸﮑﯿﺪ ﺯﯾﺮﺍ ﺩﻝﺳﭙﺎﻫﺎﻥ ﻧﻘﺶ ﺟﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﻧﺎﻡﭘﺎﺭﺱ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﺎﻣﯽ ﺩﮔﺮ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪﺍﺭﺵ ﻣﺎ ﺗﯿﺮ ﻭ ﮐﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺩﺭﯾﺎﯼﻣﺎﺯﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﺮ ﮐﺎﻡ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﺩﺍﺭﺍﮐﺠﺎﯼ ﮐﺎﺭﯼ؟ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﺖ ﺑﺮﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﺪﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﺏ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺑﯽ ﻧﺎﻡ ﺗﻮﻭﻃﻦ ﻧﯿﺰ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

* ﺷﺒﯽ ﻏﻤﮕﯿﻦﺷﺒﯽ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﻭ ﺳﺮﺩﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﺩﻟﻢ ﺩﺭﺣﺴﺮﺕ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽﻏﺮﯾﺐ ﺍﺳﺖ ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺎ ﻏﺮﺑﺘﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻫﺎﮐﺮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﻗﻠﺒﻢ ﭼﻪ ﺁﺷﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻫﺮﮔﺰﺷﮑﺴﺘﻢ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺻﺪﺍﮐﺮﺩ*

ﺗﻮﻳﻪﺳﺎﺣﻞﺭﻭﻳﻪﺷﻨﻬﺎﻗﺎﻳﻘﻲﺑﻪﮔﻞﻧﺸﺴﺘﻪﻳﻜﻲﺑﺎ ﭼﺸﻤﻮﻥﮔﺮﻳﻮﻥ ﮔﻮﺷﻪﺍﻳﻲﺗﻨﻬﺎﻧﺸﺴﺘﻪﻧﮕﺎﻩﭘﺮﺍﻇﻄﺮﺍﺑﺶﺑﻪﺍﻓﻖﺑﻪﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖﺳﺎﻛﺘﻪﺍﻣﺎﺗﻮﻗﻠﺒﺶﺩﺍﺭﻩﻳﻪﺩﻧﻴﺎﺷﻜﺎﻳﺖﺗﻮﭼﺸﺎﺵ ﺣﻠﻘﻪﺀﺍﺷﻜﻪﺗﻮﻳﻪﻗﻠﺒﺶﻏﻢﺩﻧﻴﺎﻣﻨﺘﻈﺮﺑﻪﺭﺍﻩﻳﺎﺭﻩﺗﺎﺑﻴﺎﺩﺍﻣﺮﻭﺯﻭﻓﺮﺩﺍﺑﺎﻭﺭﺵﻧﻤﻴﺸﻪﻋﺸﻖﻭﻫﻤﻪﺩﻧﻴﺎﺵﺯﻳﺮﺁﺑﻪﺗﻨﻬﺎﻣﻮﻧﺪﻩﺗﻮﻳﻪﺳﺎﺣﻞﺯﻧﺪﮔﻲﺑﺮﺍﺵﻋﺬﺍﺑﻪﺗﻨﻬﺎﻳﻲﺑﺮﺍﺵﻋﺬﺍﺑﻪﺧﺎﻃﺮﺍﺕﻟﺐﺩﺭﻳﺎﺩﻳﮕﻪﺍﺯﻳﺎﺩﺵﻧﻤﻴﺮﻩﻫﻤﻪ ﺩﻧﻴﺎﺵﺯﻳﺮﺁﺏﻭﺧﻮﺩﺵﻫﻢﺗﻮﻏﻢﺍﺳﻴﺮﻩﺩﺳﺖﺑﻲ ﺭﺣﻢ ﺯﻣﻮﻧﻪ ﻋﺸﻘﺶ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﻩﺑﻪﺩﺭﻳﺎ ﺣﺎﻻﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵﻣﻴﭙﺮﺳﻪ ﻣﻴﺎﺩﺵﺁﻳﺎﻭﺁﻳﺎ!!!!!ﻋﺎﺷﻘﻲﻛﻪﺗﻨﻬﺎﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮﻳﻪﺩﻧﻴﺎﻧﻤﻴﻤﻮﻧﻪﺩﻝﻋﺎﺷﻖﺭﻭﺷﻜﺴﺘﻦﺷﺪﻩ ﻛﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻮﻧﻪ

ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﻨﮕﻢ ﺩﻝ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﮔﺮﻳﺰﺩﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻋﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﻳﺰﺩﻋﺎﺷﻘﻲ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﺍﺭﻱ ﺩﻝﻧﻴﺴﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﭼﻮ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺩﻝﺭﻭﺯﺍﺣﺒﺎﺏ ﺗﻮ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺍﻟﻲ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﺤﺴﺎﺏﺭﻭﺯﺍﻋﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ ﺍﻟﻲ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻡﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻭﺻﻞ ﺍﻭ ﻣﺮﺍﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﺮﮔﻔﺘﻤﺶ ﻧﻘﺎﺵ ﺭﺍ ﻧﻘﺸﻲ ﺑﻜﺶ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺶ ﺣﺒﺎﺑﻲ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﺸﻴﺪﺁﻧﻜﺔﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺔﺧﻨﺪﻳﺪﺧﻨﺪﻫﺎﻱ ﻣﻨﻮﺩﺯﺩﻳﺪﭘﺸﺖ ﭘﻠﻚ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﻚ ﺗﻮﻃﺌﺔﻣﻴﺪﻳﺪﺗﻮﺭﺍﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭﻣﻴﻠﻢ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻫﺮﺩﻡﺗﻮﺭﺍﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭﺩﺭﺩﻡ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺩﺭﺩﻡﻫﺮﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻧﻔﺴﻢ ﺷﺪﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮﻗﻔﺴﻢﺷﺪﻣﻨﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺨﻴﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻭﻛﺴﻢ ﺷﺪﻧﻴﺎﺯﺍﺭﻡ ﺯ ﺧﻮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻟﻲ ﺭﺍﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪﮔﺮ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﻮﻱ ﺗﻮ،ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺴﺖﻓﺮﺻﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻛﻨﻴﻢﮔﺮﭼﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ،ﻭﻟﻲ ﻫﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﻮﻕﺳﻮﻱ ﺩﺭﻣﻲﺁﻳﻢ ﻭ ﻫﺮﺳﻮ،ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﯿﮑﻨﻢﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﻫﻞ ﻫﻮﺱ ﺭﺍﺍﻳﻦ ﺍﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻧﺴﻮﺯﺩ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺭﺍﺁﻭﺭﻡ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﭘﻴﺎﻡ ﺩﮔﺮﺍﻥﮔﻮﻳﻤﺖ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﮔﺮﺍﻥﻣﻦ ﺑﺨﺎﻝ ﻟﺒﺖ ﺍﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻡﭼﺸﻢ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻡﮔﺎﻩ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺯﻣﻬﺮ ﭘﻴﺎﻣﻲ ﺑﻔﺮﺳﺖﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﻢ ﻣﮕﺬﺍﺭﻏﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲﺩﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲﮔﺮ ﻧﺮﺥ ﺑﻮﺳﻪ ﺭﺍ ﻟﺐ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﺣﺎﺷﺎ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﺳﺮ ﻣﻮﻳﻲ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﻨﺪﮔﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺟﺎﺳﺖ ﺑﮕﻮﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎﻱ ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻏﻠﻂﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪ ﻭ ﻭﻓﺎﻱ ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻏﻠﻂﮔﺮﭼﻪ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺯﺑﻴﺪﺍﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺟﮕﺮﻡﻫﻢ ﺑﺠﺎﻥ ﺗﻮﻛﻪ ﺍﺯﺟﺎﻥ ﺑﺘﻮ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺗﺮﻡﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ,ﻏﻢ ﺩﻳﮕﺮﺷﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﺪﻡ ﺩﻳﮕﺮﺩﻝ ﻛﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺩﻝ ﻧﻴﺴﺖﺁﻧﻜﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺧﺎﻝ ﺗﻮ ﻧﺸﺪ ﻋﺎﻗﻞ ﻧﻴﺴﺖﺯﺩﺭﺩ ﻋﺸﻖ ﺗﻮﺑﺎ ﻛﺲ ﺣﻜﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡﭼﺮﺍ ﺟﻔﺎﻱ ﺗﻮ ﻛﻢ ﺷﺪ؟ﺷﻜﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ،ﻛﻪ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ،ﺑﻲ ﺗﻮ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻢ؟ﺷﺐ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺧﻴﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻢ

بزرگترين ارزويم انست كه كوچكترين ارزويت باشم

*ﻭﻗﺘﯽﮔﺮﯾﺒﺎﻥﻋﺪﻡﺑﺎﺩﺳﺖﺧﻠﻘﺖﻣﯽﺩﺭﯾﺪﻭﻗﺘﯽﺍﺑﺪﭼﺸﻢﺗﻮﺭﺍﭘﯿﺶﺍﺯﺍﺯﻝﻣﯽﺁﻓﺮﯾﺪﻭﻗﺘﯽﺯﻣﯿﻦ ﻧﺎﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻭﻗﺘﯽﻋﻄﺶ ﻃﻌﻢﺗﻮ ﺭﺍﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢﻣﯽ ﭼﺸﯿﺪﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻤﺖ ﺷﺪﻡ ﻧﻪ ﻋﻘﻞ ﺑﻮﺩ ﻭﻧﻪ ﺩﻟﯽﭼﯿﺰﯼﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢﺍﺯﺍﯾﻦﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽﻭﻋﺎﻗﻠﯽﯾﮏﺁﻥ ﺷﺪ ﺍﯾﻦﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻥ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﺎﻥﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮﺩﺁﻥﺩﻡﮐﻪﭼﺸﻤﺎﻧﺖﻣﺮﺍﺍﺯﻋﻤﻖﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺑﻮﺩﻭﻗﺘﯽﮐﻪﻣﻦﻋﺎﺷﻖﺷﺪﻡﺷﯿﻄﺎﻥﺑﻪﻧﺎﻣﻢ ﺳﺠﺪﻩ ﮐﺮﺩﺁﺩﻡ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﺳﺠﺪﻩﮐﺮﺩﻣﻦﺑﻮﺩﻡﻭﭼﺸﻤﺎﻥﺗﻮﻧﻪﺁﺗﺸﯽﻭﻧﻪﮔﻠﯽﭼﯿﺰﯼﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢﺍﺯﺍﯾﻦﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽﻭﻋﺎﻗﻠﯽ***********************

e)Agar baran budam anghadrmibaridam ta ghobarghamhayat shoste shavad.agarparvane budam gerd mohabbate tomicharkhidam .chegune tosif konamto ra ke sharmandeye yas sepidenegahat nashavam morvaridashkam ra nesarat khaham kardmanand shabnami dar barabarekhorshid mohabat to soud mikonam

دخترک خندید و
پسرک ماتش برد !که به چه دلهره از باغچه ی همسایه، سیب را دزدیده
باغبان از پی او تند دوید
به خیالش می خواست،
حرمت باغچه و دختر کم سالش را
از پسر پس گیرد !غضب آلود به او غیظی کرد !این وسط من بودم،
سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم
من که پیغمبر عشقی معصوم،
بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق
و لب و دندان ِ
تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم
و به خاک افتادم
چون رسولی ناکام !هر دو را بغض ربود...دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت:
" او یقیناً پی معشوق خودش می آید ! "پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود:
" مطمئناً که پشیمان شده بر می گردد ! "سالهاست که پوسیده ام آرام آرام !عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز !جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم،

همه اندیشه کنان غرق در این پندارند:این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت

ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ، ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ.ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻙ ﻏﺮﻳﺐ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥﻫﻴﭽﻜﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﻪ ﻋﺸﻖ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﻨﺪ*** . ﻗﺎﻳﻖ ﺍﺯ ﺗﻮﺭ ﺗﻬﻲ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭﻱﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ. ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺑﻲ ﻫﺎ ﺩﻝﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ - ﭘﺮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﺪﺭ ﻣﻲﺁﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎﺑﺶ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﻴﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﻓﺸﺎﻧﻨﺪﻓﺴﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﻴﺴﻮﻫﺎﺷﺎﻥ*** . ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢﺭﺍﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ(( : ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪ، ﺩﻭﺭ.ﻣﺮﺩ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺎﻃﻴﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺯﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪﺳﺮﺷﺎﺭﻱ ﻳﻚ ﺧﻮﺷﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ. ﻫﻴﭻ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺗﺎﻻﺭﻱ،ﺳﺮﺧﻮﺷﻲ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻧﻜﺮﺩ. ﭼﺎﻟﻪ ﺁﺑﻲ ﺣﺘﻲ،ﻣﺸﻌﻠﻲ ﺭﺍ ﻧﻨﻤﻮﺩ. ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪ، ﺩﻭﺭ. ﺷﺐ ﺳﺮﻭﺩﺵ ﺭﺍﺧﻮﺍﻧﺪ، ﻧﻮﺑﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﺳﺖ*** . ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ. ﭘﺸﺖ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﻱﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﺠﻠﻲ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎﻡ ﻫﺎﺟﺎﻱ ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻫﻮﺵ ﺑﺸﺮﻱﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ. ﺩﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﻮﺩﻙ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﻬﺮ، ﺷﺎﺧﻪﻣﻌﺮﻓﺘﻲ ﺍﺳﺖ. ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﻨﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻲﻧﮕﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﻌﻠﻪ، ﺑﻪ ﻳﻚ ﺧﻮﺍﺏ ﻟﻄﻴﻒ. ﺧﺎﻙ،ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺮ ﻣﺮﻏﺎﻥﺍﺳﺎﻃﻴﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ*** . ﭘﺸﺖ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺳﻌﺖ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﺤﺮﺧﻴﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭﺍﺭﺙ ﺁﺏ ﻭ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺍﻧﺪ.*** ﭘﺸﺖ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺳﺖ! ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎﺧﺖ.***** ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺳﭙﻬﺮﻱ

ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﯿﻪ ﺣﺎﻟﻢﮔﺮﻓﺘﺲ ﻣﺜﻞ ﻫﻮﺍﯼ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪﻫﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﮐﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻡﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺎﻝ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢﺣﺎﻟﻢ ﭼﻄﻮﺭﯼ ﻭﭼﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ* ﻣﺎﻩﻣﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺬﺭ ﻭ ﻣﺪﺩﺍﺭﻩ ﯾﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﯾﻢ ﺣﯿﺪﺭﺯﺍﺩﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺬﺭ ﻭ ﻣﺪ ﺩﺍﺭﻩ ﺩﻧﯿﺎﻣﻮﻥﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ، ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪﻧﺨﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﭘﺮﺗﺮﮎ ﻣﺚ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪﻧﺨﻮﺭ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﺎ ﻓﺮﺍﻭﻭﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺪﺍﻣﯿﺸﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﮔﺮﯾﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﺩﻣﺎﺱ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩﻣﻮﻧﺪﻥ ﮔﻞ ، ﻣﺎﻝ ﺍﺷﮏ ﺷﺒﻨﻤﺎﺱ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺏ ﺩﺍﺭﻩ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺧﺪﺍﺭﻭ ﭼﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺩﺍﻣﻮﻥ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺸﺖﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻮﻥ ﺑﺎﺯﻩ ﻫﻨﻮﺯﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﻮﻥ ﻏﺮﻕ ﮔﻼﯼ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎﺯﻩ ﻫﻨﻮﺯﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﻩ ﻓﺼﻞ ﺳﯿﺐﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺁﺩﻡ ، ﺗﻮ ﻭﻃﻨﺶﻏﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﻣﺎﻫﺎﮐﻪ ﺗﺐ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ﻣﺎﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻃﻠﺐﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ، ﺷﻤﺪﻭﻧﯿﺎﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﻥ ﺩﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﻨﻦ ﭼﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﻦﻗﯿﻤﺘﯽ ﺍﻥ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺳﺒﮏ ﻣﯽﺷﯽ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﯿﺎﺩ ﺗﻮﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ ﺍﺯﮐﻢ ﻭ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺧﺎﻃﺮﻩﻫﺎﻣﻮﻥ ﮐﻮﺩﮐﻦ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺩﻻ ﯾﻪﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﻋﺮﻭﺳﮑﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ،ﺑﺎﺯﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﻨﻪ ،ﺗﻮﻟﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺗﺎﺏﺑﺎﺯﯼ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩﺩﻝ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﮔﻼ ﻣﯿﺎﻥﻋﯿﺎﺩﺗﺖ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﻪ ﺁﺧﺮ ﯾﻪ ﺭﻭﺯﻋﺒﺎﺩﺗﺖ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺧﯿﻠﯿﺎ ﺗﻨﻬﺎﻥﻣﺚ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯿﺎ ﺑﺎ ﺯﺧﻤﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺁﺷﻨﺎﻥ ، ﻣﺚﺗﻮ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯽ ﻏﻢ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ، ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺣﺎﻓﻆ ﻭﺍﺳﺖ ﻭﺍﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﻌﺮﺍﺷﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻣﺪﺍﻭﺍﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺑﺴﭙﺎﺭﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﻮﻥ ﺩﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ

ﺍﻫﻞ ﻛﺎﺷﺎﻧﻢﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖﺗﻜﻪ ﻧﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﻡ،ﺧﺮﺩﻩﻫﻮﺷﯽ،ﺳﺮﺳﻮﺯﻥ ﺫﻭﻗﯽ.ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺩﺍﺭﻡ،ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﮒﺩﺭﺧﺖ.ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﯽ،ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ*****.ﻭ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﻛﻪ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﻧﺰﺩﯾﻜﯽ ﺍﺳﺖ:ﻻﯼ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺑﻮﻫﺎ،ﭘﺎﯼ ﺁﻥ ﻛﺎﺝ ﺑﻠﻨﺪ.ﺭﻭﯼﺁﮔﺎﻫﯽ ﺁﺏ،ﺭﻭﯼ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮔﯿﺎﻩ*****.ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻢ.ﻗﺒﻠﻪ ﺍﻡﯾﻚ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ.ﺟﺎﻧﻤﺎﺯﻡ ﭼﺸﻤﻪ،ﻣﻬﺮﻡ ﻧﻮﺭ.ﺩﺷﺖ ﺳﺠﺎﺩﻩﻣﻦ.ﻣﻦ ﻭﺿﻮ ﺑﺎ ﺗﭙﺶ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﺟﺮﯾﺎﻥﺩﺍﺭﺩ ﻣﺎﻩ،ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩﻃﯿﻒ.ﺳﻨﮓ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻧﻤﺎﺯﻡﭘﯿﺪﺍﺳﺖ:ﻫﻤﻪ ﺫﺭﺍﺕ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﻣﺘﺒﻠﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻣﻦ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﺭﺍﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢﻛﻪ ﺍﺫﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ،ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮﮔﻠﺪﺳﺘﻪﺳﺮﻭﻣﻦ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﺭﺍ،ﭘﯽ((ﺗﻜﺒﯿﺮﺓ ﺍﻻﺣﺮﺍﻡ))ﻋﻠﻒ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻢﭘﯽ((ﻗﺪ ﻗﺎﻣﺖ))ﻣﻮﺝ .****